Speaking words of wisdom, let it be...

słońce jeszcze czasem nieśmiało się pokazuje zza chmur, ale jest już na bank pewne, że lato już o nas zapomniało. jakoś tak z dnia na dzień powiało późnym listopadem i nie da się już wyjść bez szalika i cieplejszej kapoty na grzbiecie.
ale może to ja jakoś dziwnie odczuwam temperaturę, bo co rusz spotykamy panie pomykające w sandałkach i letnich sukienkach, oraz panów w krótkich rękawkach. są dwie opcje: albo udają, że im nie zimno, albo im rzeczywiście nie jest zimno,  bo mieli szczęście urodzić się w tutejszym surowym klimacie. zeszłej zimy przy minus 30, znaleźli się i tacy, którzy chodzili bez czapek i rękawiczek, w tenisówkach i do głowy im nie przychodziło zapiąć kurtkę. tak czy inaczej - Rosja to nie kraj, to stan umysłu.
a ja nadal na mojej przymusowej diecie. bez czekolady, bananów i sera żółtego. to tylko tak z grubsza - pełna lista 'zakazanych' produktów jest dużo dłuższa i niedługo to chyba zostanie mi tylko żywienie się energią słoneczną. ale co tam - jestem gotowa na wiele, jeśli nie na wszystko, żeby nie daj Boshe nie wróciła migrena.
i co najlepsze - tyłek tak szybko nie rośnie. ha!!! znaczy, że jednak jest jakiś plus cholernego migreniska!

Who would have known How bittersweet this would taste?

i znów jakoś tak niezauważalnie i oczywiście za szybko kończy się lato. lato o smaku wypieczonego, chrupiącego precla z solą, pachnące ciastem drożdżowym, ogórkami kiszonymi i skoszoną trawą. jednym słowem: krakowskie.
w tym roku łaskawe i dla mieszkańców Mordoru - do tej pory słoneczne i ciepłe. aż nie chce się wierzyć, że w sobotę ma być już 15 stopni, czyli wracamy do normalności. moja głowa gwałtownie protestuje przeciw takiemu obrotowi spraw i funduje mi ciągnące się godzinami migreny. ostatnio ponoszę na tym gruncie sromotne klęski.
jest sobota, południe. jutro lecimy, więc wszędzie malowniczo walają się kupy ubrań, butów i innych farfocli. walizki w nieładzie, pranie jeszcze nie wisi, a dawno powinno, bo mokrego przecież nie zabiorę. zaraz mam jechać na ślub Z.. schylam się, żeby coś podnieść i już czuję, że jest źle. na tabletkę za późno, przegapiłam moment, kiedy może jeszcze pomóc - po ptokach. teraz pozostaje otwarta tylko jedna kwestia: kiedy i po jakich męczarniach mi do jasnej ciasnej przejdzie?!?!?! rzeczywistość jest dość brutalna: po 18 godzinach. jak miło. nowy rekord.
oby do wiosny :)

How does it feel

Kiedyś jakiś anonim zarzucił mi, że umiem tylko narzekać i że wszystko mi się nie podoba. hm... no jest w tym chyba ziarnko prawdy, co widać po mojej blogowej aktywności. Latem marazm i zastój, wieczną rosyjską zimą - posty regularnie. spójrzmy prawdzie w oczy: lubię sobie co nieco pobiadolić, jak to mi głodno, chłodno i do domu daleko. żółć przelana na serwery i o ileż człowiekowi lżej na duszy!

a tak? o czym tu pisać, kiedy słońce świeci, wiatr podwiewa i chce się żyć? nawet nie chcę myśleć o tym, że za dwa tygodnie znów obieramy kierunek Mordor. tam to już wtedy będzie pachniało jesienią i pewnie nie założymy już krótkich rękawów. eh. wczoraj na termometrze było 35 stopni w cieniu, a ja kolanami ubijałam do walizki Mishy kombinezony wiewiórcze. proza życia.

ale ale. od 1 września Wiewiór idzie do przedszkola na, że się tak wyrażę, 'pełny etat'. już widzę ten obrazek oczyma wyobraźni i niestety przypomina on w sferze dźwiękowej chlewik, tudzież ubojnię. morze łez to oczywista oczywistość, której komentować nawet nie trzeba. i nie mówię tu tylko o łzach Wrednego. ja też zapewne dam z siebie wszystko. tak więc trzeba będzie wcielić w życie nieco niecny plan B. Tatuś będzie odprowadzał Gadzinę!!! faceci chyba radzą sobie z emocjami lepiej, niż my, baby.